14 dec Scheiden op dinsdag voelt als een Wednesday
Het was op een dinsdag dat we de stekker uit onze relatie trokken. Als je me zou vragen wat er toen door me heen ging, kan ik op z’n Brabants kort zijn: himmel niks. Geen tranen, geen kleine tremor rond mijn mond en zelfs geen verlangen naar chocolade om mijn emoties weg te eten. Die waren er namelijk niet. Naast wat praktische zaken rondom onze kinderen, was het stil in mijn hoofd én in mijn hart.
Een aantal dagen geleden begon ik aan Netflix’ grootste Engelstalig hitserie Wednesday. De door Tim Burton geregisseerde serie is een spin-off van The Addams Family en vertelt het verhaal van dochter Wednesday Addams. Een tenger meisje met twee lange zwarte vlechten en een bijzonder dode blik in haar ogen. Al vanaf aflevering één was duidelijk dat de hoofdpersoon niet in contact staat met enige warme emoties. En toen kwam het besef: na onze scheiding was ik anderhalf jaar lang ‘een Wednesday’.
Voordat je begrijpt dat dit gek is, moet ik misschien wat meer over mezelf onthullen. Je ziet aan mij meteen in welke emotionele staat ik verkeer. Boven alles ben ik een huiler. Niet zo’n zeehondje, maar zo’n vreselijk type dat al jankt bij de eerste seconde van de jaarlijkse John Lewis kerstreclame. Bij een foto van zielige olifantjes. Of wanneer ik me boos maak om tokkievolk in het verkeer. Zelfs bij het becommentariëren van De Rijdende Rechter houd ik het niet altijd droog. Dus je snapt ‘m, emotion is my middle name.
Daarom had ik verwacht dat ik na het trekken van de relatiestekker door alle verschillende stadia van rouw zou gaan. Maar het stadium ‘gevoelloos’ stond er niet bij toen ik dit Googlede. Bij een serie als Wednesday weet je dat het hoofdpersonage vanzelf wel iéts gaat voelen gaandeweg het seizoen, maar in het echte leven bleef dit uit. Het was alsof alle luikjes in mijn lijf gesloten waren en ikzelf de sleutel niet bezat.
Anderhalf jaar lang was het stil vanbinnen. In de tussentijd genoot ik heus wel van mijn zoontjes en was ik allesbehalve ongelukkig, maar échte blijdschap of verdriet bleef uit. Totdat er ineens weer wat begon te branden in mijn lijf. Wat het aanwakkerde? Een simpel flirtmoment met een knappe internetmonteur. Er vonkte iets. Heel even voelde ik een vlaag van verliefdheid door de ether vliegen. Een kruimel liefde die ik al zo lang niet gevoeld had. Ook daar een gelijkenis met Wednesday: hoop op liefde steekt zelfs in het donkerste hart een vuurtje aan.
En nu dat vuur langzaam brandt en de luiken verder opengaan, heb ik besloten dat mijn leven wel wat ‘romcom’ kan gebruiken. Eropuit gaat deze vrouw. De paden van het daten op en de lanen van opnieuw kwetsbaar durven zijn in. Mijn eerste date? Geen idee met wie of waar, maar het wordt op een woensdag… en daar heb ik zelfs al wat emoties bij.
Geen reactie's